Και μετατρέπονται σε ελεύθερους πολύ…
οργισμένους. Που αρνούνται τη σύμπλευση με τα άνομα και διαπλεκόμενα συμφέροντα. Που επιμένουν να μην «τσουλούν» στις κλίσεις των επιπέδων, που «στήνουν» οι μεταπράτες των ελπίδων και οι παγιδευτές των ονείρων του κοσμάκη.
Είναι οι ρεαλιστές και οι ορθολογιστές. Οι χειροκροτητές των αποφάσεων ευθύνης. Είναι «ελάχιστοι» ή έτσι φαίνεται. Όμως, οι ελεύθεροι πολύ… οργισμένοι είναι ανάμεσά μας και παντού… Και δεν μετράνε τις αξίες της ζωής με την μεζούρα του ευκαιριακού «τίποτα». Είναι, συνήθως, οι αφανείς, γιατί αποφεύγουν μετά βδελυγμίας την… επιφάνεια και την επιδερμική προσέγγιση των πολιτικοκοινωνικών δρώμενων.
Είναι οι προοδευτικοί με τη μαξιμαλιστική έννοια της λέξης. Και το «κόκκινο φανάρι» στην… κούρσα των διαγκωνιζόμενων της ποικιλόμορφης διαφθοράς.
Είναι πολύ… οργισμένοι για τις διάφορες πολιτικές αλχημείες, που αποσκοπούν στον αποπροσανατολισμό του κοσμάκη. Όλων αυτών, οι οποίοι υπό το κράτος του βιοποριστικού άγχους, με την ερριζωμένη αντίληψη της «αρπακτής» και με την έωλη νοοτροπία του «πρόχειρου», συνθέτουν την εικόνα μιας «βάρβαρης» κοινωνίας πολιτών. Όπου φωλιάζουν τα παντός είδους τρωκτικά του εύκολου χρήματος. Όπου αναπτύσσονται ελαστικές συνειδήσεις και ευδοκιμούν τα… διεσταλμένα μηδενικά και οι πεφυσημένοι ασκοί. Όπου το αύριο υποθηκεύεται από την «κοινωνικοποιημένη» αδηφαγία του άγονου σήμερα.
Είναι οι πολύ… οργισμένοι που προκαλούν σχεδόν πάντοτε, με ό,τι υποστηρίζουν, το «σκάνδαλο». Λένε πράγματα ζωτικά και ζέοντα. Ανασύρουν αλήθειες παραπεταμένες ή καταπλακωμένες ασφυκτικά από τη συμβατικότητα και τις κατά συνθήκην παραδοχές.
Ανήκουν εξ’ αντικειμένου στους ολίγους. Δεν είναι ελιτιστές. Απλώς δεν ευτελίζουν τα κύρια χαρακτηριστικά τους χάριν κάποιας αμφίβολης εκλαΐκευσης ή κάποιων προδοτικών για την καθαρότητα των ιδεών τους συγκερασμών. Δέχονται τις αργές, ιστορικές και βαθιές αλληλεπιδράσεις. Δέχονται τις διαπιδύσεις, αλλά όχι τις εκβιασμένες μίξεις. Αυτή η αδαμάντινη καθαρότητα, αδήριτα παρουσιάζεται και σαν σκληρότητα ή ως αδιαλλαξία ή και ως περιθωριοποιημένη αντίδραση. Τα διαμάντια, βέβαια, δεν είναι εύθρυπτα, είναι κοφτερά και σκληρά.
Δεν είναι ξεκομμένοι από τον κοσμάκη. Αναπνέουν με το λαό. Πονάνε με τα παθήματά του. Η απολυτότητά τους δεν είναι ιδιοτροπία ή μια υποχονδρία. Είναι στάση ζωής διατοπικά, διαχρονικά και διαπαραταξιακά υπέρ των αξιών. Είναι στάση ζωής κατά το ότι, σε ορισμένα θέματα, δεν εκτροχιάζονται από την πορεία τους. Ακόμη κι αν καταλήγει σε βάρος των στενών συμφερόντων τους ή της προβολής τους. Εμμένουν στη συνέπεια και επιμένουν στην προετοιμασία για ό,τι κάνουν. Κι αυτό, γιατί γνωρίζουν ότι πολλά ταλέντα έχουν διασπαθιστεί στην Ελλάδα από έλλειψη προετοιμασίας και γιατί φθέγγονται για τα πάντα από γόνατος.
Είναι οι ελεύθεροι πολύ… οργισμένοι που θεωρούν τη σοβαρότητα μια υπόθεση βαθύτατα υπαρξιακή, αλλά και μια σύνθετη και πυκνή έννοια.
Όποιος θέλει να έχει άποψη ή να προτείνει λύση, δεν αυτοσχεδιάζει. Γι’ αυτό, συγκρούονται με τους πολιτικούς, που συναγωνίζονται στις ευκαιριακές και συγκυριακές αποφάσεις, για θέματα μάλιστα καίρια.
Αντιδρούν για τις δόσεις νοθείας στις απόψεις, που αλλοιώνουν και αποσυνθέτουν το συνολικό κοινωνικό και πολιτικό βίο. Και καταγγέλλουν, δοθείσης ευκαιρίας, τη διαλυτική επίδραση των νοθευτών. Θεωρούνται οι… αντιδραστικοί. Και ας επισημαίνουν την αθλιότητα. Κι ας ξεσκεπάζουν τις άνομες επιδιώξεις ή δράσεις των διαφόρων «καρεκλοπόδαρων» της εξουσίας ή των «καρχαριών» της ελεύθερης οικονομίας.
Οι ελεύθεροι πολύ… οργισμένοι «αυτοκαταδικάζονται» ή και εξοστρακίζονται στον «ξηρόν άρτον της κοινωνικής εξορίας». Κι όμως, είναι πολεμιστές. Ο πολεμικός τους χαρακτήρας και στην απλούστερη διατύπωση των απόψεών τους, βρίσκεται στην υπηρεσία της εντιμότητας και της σοβαρότητας. Η πολεμική τους επιχειρηματολογία ερείζεται στη μεθοδικότητα και την τεκμηρίωση. Η αντίδρασή τους είναι μια επιταγή της συνείδησής τους, που τους ωθεί να βλέπουν μακριά. Έχουν μια καθολική θεώρηση των πραγμάτων, όπου αδογμάτιστα ερμηνεύονται τα σύνθετα κοινωνικά προβλήματα.
Οι πράξεις τους, συνήθως, είναι συγκλίνουσες προς μια γενική συνισταμένη. Δεν ασχολούνται με όλα και με τίποτα. Και δεν έχουν γνώμη «περί όλων των θεμάτων και τινών άλλων». Ακολουθούν τη γνώση σ’ όλο το διαχρονικό τόξο της. Όχι για να γίνουν αποθήκη και ταμείο πληροφοριών ή ακόμη και εγκυκλοπαιδιστές. Διαθέτουν κοινή συλλογιστική, την οποία διατρέχει εάν ρίγος και ένα πάθος. Όχι πάθη.
Έχουν ύφος σαρκαστικό. Ενίοτε και ειρωνικό. Ο σαρκασμός τους, όμως, αφορά καταστάσεις. Όχι πρόσωπα. Αν κάποτε στρέφεται κριτικά εναντίον προσώπων, είναι επειδή αυτά δημιούργησαν τις καταστάσεις ή δεν τις απέτρεψαν ή δεν τις αξιοποίησαν για το κοινό συμφέρον. Πρόκειται, δηλαδή, για σαρκαστική κριτική που αίρεται πάνω από πρόσωπα. Και ποτέ δεν τοξινώνεται από την προσωπική αντιπάθεια ή συμφέρον.
Κι αυτή η στάση τους είναι που προκαλεί. Δεν είναι, άλλωστε, φυσικό;
Δεν ανήκουν στους πολλούς. Τους κρατεί σε απόσταση ο «συνασπισμός» και τα «κυκλώματα» των μετρίων. Γιατί υπάρχουν οι… κλίκες των συμπλεόντων. Και τους σπρώχνουν στο περιθώριο. Στο… πυρ το εξώτερον.
Και βιώνουν τη μοναξιά. Αλλά αυτή η «μοναξιά», ξεχωρίζοντάς τους από τους πολλούς και την τύρβη τους, τους κάνει περίοπτα παραδείγματα για τους άλλους. Όλους αυτούς που άγονται και φέρονται. Όλους αυτούς που παίρνουν τη φορά και την κλίση των επιπέδων, που στήνουν οι επιτήδειοι.
Οι πολύ… οργισμένοι από ό,τι απροκάλυπτα συμβαίνει γύρω τους, δεν είναι αντιδραστικοί. Δεν πρόκειται για αντίδραση. Πρόκειται για απελευθέρωση, που είναι ταυτόσημη με την αποκάλυψη του ψεύδους. Και η προσπάθειά τους για απελευθέρωση, αίρει και καθαίρει. Η έννοια δε της απελευθέρωσης δεν σημαίνει κάτι το συνθηματολογικό και στενά πολιτικό, αλλά την τάση του σκεπτόμενου πολίτη να πετάξει τις παρωπίδες των προκαταλήψεων, τνα απαλλαγεί από το θάμβος των εντυπώσεων, να αποκτήσει κριτήρια και αισθητήρια.
Οι ελεύθεροι πολύ… οργισμένοι αντιδρούν στη «δύναμη» που εμφανίζεται ως μια αδυσώπητη κατάσταση, που εκδηλώνεται κατά τις επιταγές του συμφέροντος του δυνατού.
Γι’ αυτούς, η δύναμη είναι αυτάρκεια πνεύματος, ευρύς και υπερκερωτικός ελιγμός στο χώρο της δράσης, ψυχραιμία κίνησης και ήθος, που πηγάζει από το γεγονός ότι πάντοτε οι πράξεις ανάγονται και αποβλέπουν στην άρση και την πρόοδο των πολλών. Γι’ αυτό, η αντίδρασή τους είναι μια συνεχής και εξ’ εγκάτων καταγγελία της αντιλαϊκότητας τους ψεύδους της πολιτικής.
Οι πολύ οργισμένοι δεν ζουν στον μικρόκοσμό τους. Μπορεί να φαίνεται έτσι. Δεν είναι εσωστρεφείς. Γνωρίζουν ότι η εσωστρέφεια και η περιστροφή γύρω από μια περιορισμένη αντίληψη των πραγμάτων, είναι δείγμα αδυναμίας και βλακείας…
Η άρνηση να… αρμενίσουν σε ανοιχτές και βαθιές θάλασσες και η οκνηρή διάθεσή τους να ενδυθούν το «ρούχο της μάζας», να γίνουν περίτριμμα του κονιορτού της και υβρίδιο μέσα στον πολτό της, είναι το κυριότερο δείγμα αναξιότητας.
Οι πολύ οργισμένοι δεν είναι αντιλαϊκοί. Δεν είναι, όμως, εραστές παραδοσιακών αξιών και φεουδαρχικών ιεραρχιών ποτήκονται σ’ ένα αναγεννησιακό τύπο Homo Universalis. Μέσα σ’ ένα πλαίσιο ευρύτατο παραδέχονται και την κινητικότητα και την ανανέωση. Και την κηρύσσουν. Είναι φύσει αντιστατικοί. Αλλά την καταγγελία της στασιμότητας τη συνδυάζουν με το αίτημα της κοινωνικής συνοχής. Και, βέβαια, όχι με την έννοια κάποιας ψυχρής και παγωμένης δημόσιας τάξης, αλλά ως πρόληψη της κοινωνικής αποσύνθεσης.
Γιατί η κοινωνική αποσύνθεση, που προέρχεται από τους αναζητητές της διαφθοράς, τον εξωνημένο τύπο, την τυφλή στράτευση, την εκφυλισμένη διανόηση, άγει στην ανωμαλία και σε πολιτικές εκτροπές…
Οι μέτριοι και οι βλάκες παράγουν πολιτικές εκτροπές και ανατροπές. Και βλάκες μέτριοι, επωφελούνται απ’ αυτές, αναπαράγοντας τη βλακεία και τη μετριότητα. Η παγίωση διαδοχικών κατεστημένων για μικρά χρονικά διαστήματα, δεν είναι τίποτα άλλο παρά αδιατάρακτη επικράτηση των αθλίων και των ηλιθίων. Τα κατεστημένα, αλληλοανατρέπονται. Συγχρόνως, όμως, αλληλοτροφοδοτούνται με «ανθρώπους». Αυτού του είδους η εξουσία στελεχώνεται με άτομα της ίδιας νοοτροπίας ή και με συνεχώς τα ίδια πρόσωπα, τα οποία αλλάζουν προσωπείο και επιτείνουν έτσι την αποσύνθεση εκ των άνω, η οποία προκαλεί σταδιακά την έκρηξη εκ των κάτω.
Κι αν δεν προκληθεί η έκρηξη ή έστω η εξανάσταση συνεπεία γενικής αποβλάκωσης ή καταστροφής και των πλέον πρωτογενών αντανακλαστικών υγείας, η κοινωνία μεταβάλλεται σε κάτι… δυσώδες.
Η κοινωνία των ελεύθερων πολύ… οργισμένων δεν είναι «τσιμέντινη» ή «γύψινη» ή «αναπολητική» παλαιών καλών εποχών… είναι μια δρώσα ανοιχτή κοινωνία, που μέσω διαφανών διαδικασιών αναδεικνύει την αξία. Και «σμιλεύει» έναν τρόπο ζωής που ανανεώνεται και οξυγονούται μέσα στο πλαίσιο ενός κρατικού μηχανισμού ευέλικτου, προνοιακού και αποσυμφορημένου, με προοπτική στο μέλλον και στη θετική κρίση της ιστορίας.
